Bokessay med utgangspunkt i Knut Ødegård sine Edda-dikt, band I–III (Cappelen Damm, 2013–2015) og Gerður Guðjónsdóttir si Blóðhófnir (Mál og menning, 2010)
Verandaen vender mot Hjertøya. Hjertøya er hjarteforma. Ein må høgt for å sjå det; må høgare enn ho kjem, Gerður Kristný Guðjónsdóttir, der ho står på verandaen til rom 219. Ho veit ikkje at øya har form som eit hjarte. Likevel løftar ho ipaden og tar bilde av utsikta. Øya er ei smal stripe mellom Fannefjorden og himmelen. Det ser eg, som sit her og skriv på balkongen til rom 319: Herfrå ser eg skjermen til Gerður sin ipad, samt ein himmel mørk av regntunge Møre-skyer.
Ny meining. Vatnspegel er eit gjennomgåande bilde i Gerður sin tolking av Skirnismál. Eddakvadets opphavelege perspektiv var ovanfrå og ned: Guden Frøy ser ned på Jotunheimen. Han forelskar seg i Gerður, som eg for ordens skuld kallar ved det norske Gerd. Gjennom hundrevis av år las folk kvadet som ei vakker kjærleiksforteljing. Gerður si tolking Blóðhófnir er sett frå jorda, frå Gerd, som speglar seg i dammar: Rognfisk i stille vand / legede i / mit spejlbillede // fór ind ad et øre / ud ad det andet. Spegelbilda endrar seg etter ekteskapen ho vert tvungen inn i: Jeg speglede / min døde mine / i dyrets øje. Ho møter seg sjølv først. Sidan valdtektsmannen: I døråbningen / mødte jeg Frej / Han spejlede / sin døde mine / i mit øje.
«Kvada blir gitt ny meining kvar gong dei blir skrivne om,» seier Knut Ødegård …
Kjære leser. Du kan lese én fri artikkel per dag. Kom evt. tilbake i morgen. Eller hva med å tegne abonnement? Da kan du kan lese alt (inkludert magasinene) for 69 kr. Om du er det allerede, logg inn i menyen (evt mobilmenyen) i toppen.
